23 oktober 2007

Duchenne Heroes 2007

Van 16 tot en met 22 september hebben Eric en ik meegedaan aan Duchenne Heroes. Duchenne spierdystrofie is een zeer ernstige, erfelijke ziekte waarbij spierweefsel langzaam wordt afgebroken. De één na de andere spierfunctie valt langzaam weg. Om mee te mogen doen moest er per persoon € 2.500 aan sponsorgeld worden opgehaald. Met zijn vieren (Eric, Hedwig, Tobias en ik) deden we uiteindelijk mee en hebben we ruim € 13.000 opgehaald voor het goede doel.

Een weekje van te voren kregen we het routeboek. Daar stond met koeienletters in vermeld dat Duchenne Heroes bekend staat als een van de zwaarste mountainbike-tochten van Nederland. Het zou een week worden van beproeving, afzien, teamspirit, emotie en voldoening. Nou hopen op dat laatste dan maar…
De etappes verschilden per dag in het aantal kilometers en hoogtemeters van ‘licht’ (83 kilometer op de laatste dag) tot zwaar op dag 2 naar Waimes (bijna 100 km met veel hoogtemeters in de Ardennen) en dag 4 (met 130) km naar Roggel.

Dag één ging lekker! We hadden het voordeel om met een van de beste GPS-lezers te mogen rijden namelijk Toob. Wij reden gelukkig bijna nooit verkeerd en dat kon bijna geen enkele andere groep zeggen. Sommigen eindigden aan het eind van de dag in het kamp met zo’n 15 km extra in de benen. Dit moet je niet al te vaak hebben als je in een week al zo’n 750 km moet mountainbiken.

Dag twee was dé beproeving voor mij (Erezee naar Waimes)… Het zou een van de zwaarste dagen worden (via Malmedy) en jawel ik had mijn dag niet. Na 20 km zat ik er al helemaal doorheen. Erg vervelend voor mijn teamgenoten want ik ging niet zo rap door het erg ruige landschap. De klimmen mochten er wezen (veel losliggende stenen, water en aardige stijgingspercentages). Uiteindelijk 60 km op mijn tandvlees gereden en met tranen in de ogen om 18.00 uur in de regen over de finish gekomen. Tja.. Voorts bleek dat mijn ‘fully’ (dubbel geveerd monster) geen fully meer was… De achterdemper was kapot. Dit betekende voor mij de rest van de week met een toch al zwaardere fiets fietsen zonder het gemak van achtervering… Sommige anderen arriveerden pas om 20.00 ’s avonds…

Dag drie (Waimes–Vaals)…. Ai zou het vandaag nog lukken met een ieder?? Gelukkig ging het met mij beter. Echter het weer zat niet mee. Regen en een graad of 13. Na een uurtje fietsen reed Eric lek (beste moment van de week… NOT). Hedwig en ik stonden te springen om warm te blijven maar dat wilde niet helemaal lukken. Toen met knalrode vingers weer verder en proberen om weer een beetje op temperatuur te komen. Gelukkig kregen we bij het checkpoint van een lieve vrijwilliger stiekem een beetje thee. Hup snel verder want we lagen achterop. Wel erg mooie afdalingen gereden. Toob en ik lagen dan op kop. Lekker de fiets uitlaten. Maar ja na de afdaling komt er weer een klim en dan was het toch even wachten op die dame met die Trek zonder werkende achtervering. Aan het eind van de dag waren we weer in Nederland. Dit betekende dat onze snelheid de komende dagen wel wat opgeschroefd kon gaan worden.

Dag vier… dit was de downhill dag van Vaals naar Roggel… heerlijk wat naar beneden gescheurd alhoewel de dag begon met een enorme klim aan het begin. De benen begonnen al verdomd zeer te doen en het aftellen van de dagen begon stiekem… Gelukkig ging boven verwachting goed met de rug van Eric.

De vijfde dag ging van Roggel naar Groesbeek via Duitsland. De eerste 80 kilometer gingen als een speer. We werden als team iedere dag sterker en we begonnen in de buurt te komen van de snelle mannen. Ja ja… De laatste 15 kilometer waren echter enorm zwaar. Alle hoogtemeters zaten in de laatste 10 kilometer terwijl de benen toch al erg goed te voelen waren. We reden door het Duitse Reichswald en continu op en af. De klimmen waren flink afzien maar het afdalen was genieten..

De een na laatste dag van Groesbeek naar Maarn… ja ja we gaan het halen was de spirit. Alleen de billen deden erg veel zeer. Vooral de ladies hadden last van zadelpijn maar Toob en Eric gingen ook stiekem erg vaak staan. We zijn tot overmaat van ramp ook nog door de Billenstraat gereden en dat was natuurlijk een foto waard (met het meest pijnlijke gedeelte op de foto). Aangekomen in Maarn op een lekker vroeg tijdstip… ik heb nog namens de groep gesprint naar de finish. Weertje was lekker. We hebben ons door de masseur laten verwennen want de rug en schouder deden flink zeer. En nee een bilmassage behoorde niet tot de mogelijkheden..

De laatste dag… op naar Amsterdam naar het Olympisch Stadion. Hedwig had een verrassing… er reed een wedstrijd dame met ons mee (Laura). Nou gezellig zeg… Aardige dame maar het tempo loog er niet om. De mannen moesten natuurlijk laten zien dat ze haar konden bij houden. En ja dat gold ook voor de dames…. Laura was een beetje geblesseerd en haar hele onderbeen zat in de tape. Wij moesten moeite doen om bij te blijven maar lekker scheuren was de laatste dag wel prima. Alleen was ik één keer afgeleid omdat de masseur in enen naast me reed.. Lekker even kletsen en toen had ik die mega dikke boom recht voor me niet gezien. Met een flinke ruk aan mijn stuur net er langs gekomen. ‘Zoveel sporttape heb ik nou ook weer niet bij me’ schreeuwde de masseur. Tja het blijft opletten. Eindelijk ook eens even gezeten tijdens de rit. We waren de laatste dag zo snel dat we lekker taart hebben gegeten op de Veluwe. En toen was daar de aankomst in Amsterdam. Moest wel even slikken! Eindelijk waren we er… en we hadden het allemaal gered. Iedereen had een pijnlijk zitvlak en erg stramme spieren. Maar voldaan waren we… We hebben met 148 mensen ruim € 450.000 opgehaald voor het goede doel. Eric en ik zijn de volgende dag het bed niet uitgekomen. Even rust. Mijn mountainbike is nu weer gerepareerd. Dus binnenkort weer met de ATB erop uit. Technisch heb ik erg veel geleerd. De anderen hadden al meer ATB-ervaring en hebben vooral hun uithoudings- en doorzettingsvermogen getest.

Wat is next?? Een flinke transalp?? Nee, eerst gaat het fietsplannenteam mee op een half dagje Duchenne op de Veluwe. Gaan jullie mee??

Groeten,

Jasmijn

2 opmerkingen:

Unknown zei

Chapeau!! Wat een avontuur. Ben ik blij dat ik op de bank lig.. ;-)

bokkie zei

Half dagje Duchenne op de Veluwe? Als je d'r geen 750 km in 4 uur wilt door raggen, dan ben ik van de partij!