17 juli 2011

De 'Erik fietst voor Sander zijn banden lek' fietstocht

Door Erik.
Zaterdag 11 juni heb ik voor het goede doel met de mannen van Fietsplannen een tocht gereden. Ik liet me sponsoren door donateurs voor Stichting No Guts No Glory en hoopte zo'n 1000 euro op te halen, om het laatste beetje voor de ingezette behandeling tegen kanker voor mijn goede vriend Sander bij elkaar te sparen. Dit verslag is wat vertraagd door de ontwikkelingen: Sander's toestand is snel verslechterd en hij is inmiddels overleden. Het opgehaalde bedrag zal gebruikt worden voor de volgende begunstigde van de stichting.
De sponsors gaven een bedrag per kilometer plus wat extra voor elke lekke band. Vandaar de naam van deze actie: Erik fietst voor Sander zijn banden lek.Financieel was dit een succes.

Het fietsen ging minder soepel: 140 km met 1 lekke band, ik heb die 150 net niet gehaald en moet daarvoor het verschil x het kilometerbedrag doneren, dus het goede doel vaart daar wel bij. Uiteindelijk waren het 1722 hoogtemeters (en niet de vooraf geplande 2200), maar het was wel erg zwaar, het voelde zwaarder dan de 100 km zwaar van Limburgs Mooiste die ik eind juni gereden heb en waar ik de laatste paar heuvels ook alleen nog maar met pijn in de benen opkwam.

De afstand van 150 km was iets langer dan ik ooit gereden had. Mijn conditie was mogelijk ook niet opgewassen tegen het vele stilstaan en wachten. Dat begon al bij de start met een half uur vertraging. Eenmaal iets na 10 uur de camping af stonden we na 100 meter weer een tijdje te wachten op een laatste man. Vervolgens waren er wat mensen die een afslag mistten, we hebben 2x een half uur gewacht in de eerste 20 km. En we moesten heel vaak even wachten om te navigeren, want de route was niet zo vanzelfsprekend en het navigatieapparaat niet goed gekalibreerd.

Dan was er nog een of andere Pinkster optocht met een stuk of 100 paarden die we langs moesten en toen weer langs moesten laten gaan omdat we toch af gingen slaan. En er waren hele stukken onverhard wegdek (grint, modder, gravel, puin, diepe bruine plassen over de breedte van de weg) en als genadeklap gingen we een stuk van een net beklommen berg aflopen met de fiets aan de hand door een soort bedding van een beek met gladde ronde keien die uit het gras omhoog staken, waar het water tussendoor stroomde van de net gevallen onweersbui. Op dat stuk waren we nog met 5 man over van de 9, de rest was gelukkig al eerder afgebogen voor een kortere route. Voor de duidelijkheid: we waren met racefietsen, niet met mountainbikes en we liepen op fietsschoenen.

Nadat dit officiële fietspad een rivierbedding kruiste en we bij een kaart langs de weg weer wisten waar we waren hebben we de route eindelijk aan de kant gegooid om gewoon via de weg zo snel mogelijk naar die berg te rijden. Dat hadden we misschien eerder moeten doen, want de vertraging was inmiddels hoog opgelopen. Daarbij hebben we 20 km afgesneden en het paar honderd meter diepe dal van Malmedy laten zitten (vandaar het lagere aantal hoogtemeters), om wat noodzakelijke tijd terug te winnen. Maar blijkbaar hadden we eerder ook al ergens 10 km omgereden (dus vandaar uiteindelijk de 140).

Om half 3 begonnen we pas aan de klim van de Baraque Michel. Ergens bovenop deze kale vlakte (echt!) kreeg ik een lekke band. Ik kreeg de band er niet af, onhandig door honger en koude vingers, en toen dat eindelijk lukte ging het hagelen (echt!) en kreeg ik de band er daarna niet meer op. Gelukkig was Sidney er nog (de rest zat ergens binnen achter een kop koffie met vlaai) die al had gevraagd of ik niet nog ietsje door kon rijden tot een rijtje bomen om te schuilen, maar dat ging niet omdat mijn band echt snel leeg liep. We hadden achteraf die paar honderd meter beter kunnen lopen, want achter die bomen zat dus het restaurant (echt!). Toen ik Mark, Erwin en Edgar daarbinnen zag zitten was ik er even helemaal klaar mee, de foto die Edgar van me maakte door het raam is niet voor publicatie, maar we konden niet lang rusten want om half 5 moesten we nog 70 km terug naar de camping. Na de late lunch van een lekker maar iets te stevig omelet had ik niet echt de energie meer voor deze terugtocht, en de rest wel, zodat ik ze steeds net niet meer bij kon houden.

Het eerste stuk afdalen ging goed, het zonnetje scheen weer (echt!), ik heb een snelheid van meer dan 70 km/u gehaald, maar daarna waren er steeds heuveltjes die al mijn krachten kostten terwijl de rest soepel steeds iets meer van me wegreed tot ik ze bij een kruispunt niet meer zag en op de gok de goede afslag nam. Toen ik er weer bij was ben ik helemaal kapot ergens bij iemand in de tuin op een bankje gaan zitten, op 30 km afstand van de camping. Toen ik weer bijgekomen was hebben we op onze laatste repen de kortste en vlakste weg terug genomen door het Geuldal, waarbij de rest heel rustig tempo heeft gereden, gelukkig. Zo ben ik nog veilig thuisgebracht. Er zat op het eind nog een lusje in de route die me nog dichter in de buurt van die 150 km had kunnen brengen, wat me zo'n 70 à 80 euro eigen donatie ging schelen, maar ik had totaal geen puf meer en had elk bedrag wel willen betalen in plaats van verder te fietsen.

Van de nieuwe band bleek ik al bibberend het ventiel verbogen te hebben, dus ik moest hem de volgende dag nog een keer vervangen. Ja, echt leuk dat fietsen, moeten we vaker doen ;-)
Je donatie is nog steeds zeer welkom. Sander is inmiddels voor eeuwig uitbehandeld, maar de stichting is van plan nog vele dappere mensen met kanker die voor een onverzekerde behandeling kiezen te steunen met meer van dit soort acties. No guts no glory!

2 opmerkingen:

Unknown zei

Mooi relaas Erik. Ik ben blij dat hebben mogen mee fietsen met jou in deze barre maar ook mooie tocht. Het is zeker niet voor niets geweest. De volgende keer zal ik je wel beter naar huis brengen beloof ik zodat we dit niet meer gaan horen in het peloton: "Ik zou toch zweren dat Erik bij jou in het wiel zat.." ;-)

bokkie zei

Mea culpa, mea maxima culpa... En dan zal ik de volgende keer een iets fatsoenlijker parcours uitzetten!