De Giro in Nederland

Verslag Giro 2010 Toerversie Utrecht
Door Erik Borgonjen, Utrecht, 8-5-2010

De Giro in Utrecht? Dat kan perfect!
Maar wat een drukte bij de start. Het lijkt nog drukker dan bij de start van de Ride for the Roses in 2006, wat ook een gekkenhuis was. Het grootste verschil is dat iedereen bij deze toertocht hetzelfde roze shirt heeft gekregen. Het positieve effect van teamkleding wordt daarbij teniet gedaan, maar het effect van zo'n raar gekleurde zee van renners is overweldigend.Helaas is het fietsplannenteam, bestaande uit Erwin, Sidney en ik (Erik B), wat laat weg bij de jaarbeurs door een wat onhandige opstelling in de uiterste hoek van het startterein, die wel als voordeel heeft dat we eerst langs de shirts, de bidons, de bananen en de krentenbollen geloodst worden. Het grootste nadeel echter is dat een groot deel van het team erg humeurig wordt van het lage tempo achter in het peleton. Gelukkig lost zich dat vanzelf op door de groepsdynamiek van een paar duizend renners: ergens op de Thomas A Kempisweg rijden we ineens boven de 30, en even verderop doorklieven we met 40 Overvecht. Dan begint ook het leuke van zo'n grote tocht door te dringen: alle kruisingen worden keurig afgezet door verkeersregelaars en politie en de natuurlijke neiging om af te remmen bij een rood stoplicht is na een stuk of 3 al over. Ik ga er nu nog vanuit dat die vanzelf weer terugkomt.

De lucht kleurt donker ten noorden van Utrecht, maar wij gaan er hard onderdoor richting Maartensdijk om het parkour van de tweede Giro etappe op te rijden. We negeren een paar druppels en klampen weer even fijn aan bij een fanatieke fietser die zijn sportieve vriendin uit de wind rijdt. Sidney doet waar hij goed in is: onverstoorbaar keihard doortrappen, al dan niet achter een snel groepje, zelf op kop na een shot energie gel met ananas smaak. Regelmatig komt dan toch nog even Erwin voorbij zeilen, meestal aangespoord door zijn natuurlijke hormonen, die verrassend vaak getriggerd werden. Het roze staat minstens de helft van de dames net zo goed als een fietsplannenshirt.

Na een sanitaire stop net voor Lage Vuurse trappen we moeiteloos over het heuveltje richting Baarn en dalen met hoge snelheid over de weg rechtsaf richting Soest. Daar pakken we de vliegbasis en rijden op een weg die breder is dan een korte weg lang is, en juist daardoor veel langer dan verwacht is. Het al te nieuwe asvalt voor een ongebruikt vliegveld dwingt ons naar links, de neiging tot inhalen met zoveel ruimte om het te doen is niet te stuiten, ondanks wat tegenwind. Gelukkig zijn er altijd snelle groepjes om achter te hangen. Het peleton wordt behoorlijk opgerekt. Dan zakt het tempo terug bij wat wegversmallingen en wat bochten, we staan zelfs even stil voor wat lijkt op een massale plaspartij en wat stilstaande auto's op het parkour.

Ook onderaan de eerste klim, de berg bij Austerlitz, valt het peleton helaas even stil maar vertrekt toch direct weer zodat er vanuit stilstand en een met reep volgepropte mond aangezet moet worden. Mijn hartslag stijgt bij gebrek aan zuurstof snel om de vrolijk keuvelende Erwin en Sidney bij te houden. Is dit Austerlitz al mijn Waterloo?

Gewaarschuwd en voor twee tellend pak ik de bebosde heuveltjes rond Doorn en Maarn gelukkig weer moeiteloos, geholpen door het strakke tempo van het team en geinspireerd door tempoverlies bij de op vlakke weg zo snelle ligfietsen. Ook bij de rest van het team is er halverwege nog geen enkel teken van vermoeidheid. Wat overmoedig misschakelend rijden we op de linker weghelft tegen de Amerongse berg op. Het minieme verlies maken we goed in de afdaling, waarbij we het drommende publiek van ons weten af te houden.

Dan pakken we de dijk richting Wijk bij Duurstede, zonder wind, een ongekende zeldzaamheid. Door de verbazing valt het peleton weer regelmatig stil. Door de ogen van een bijziende koe moet dit een vreemde ervaring zijn. De anders zo rustige dijk is zover je kunt zien bedekt met een roze brij. De humeurigheid in het team richt zich ditmaal op renners die op de dijk rustig stil blijven staan om kleding uit te doen onder een motto dat berust op een omkering van oorzaak en gevolg: het schiet toch niet op.

De mooie afdaling richting Houten, de opkomende wind, een stuk klinkerwegdek en de laatste reep inspireren ons om nog even aan te zetten voor die laatste paar kilomters, waarbij ik een al te enthousiaste sprong naar een volgende groep maak die niet opgevolgd wordt. Het team komt weer bij elkaar langs het Merwedekanaal. Rustig uitdrijdend rijden we Utrecht weer in langs de meubelboulevard, rechtdoor bij de rotonde waar Rick Flens de volgende dag nog als eerste rechtsaf zal slaan. Het echte Giroparkour loopt daar dus iets anders maar onze 130 kilomters zitten er op. We buigen tegenover de jaarbeurs af voor onze eigen finishfoto op mijn balkon. De lucht boven Utrecht kleurt door mijn ogen 's avonds nog wat roze.