Die Kale Berg

Tijdens onze doldwaze fietsvakantie in Frankrijk hebben Erwin en ik onder andere de befaamde Mont Ventoux beklommen. Binnen de Fietsplannen club waren we daarmee zeker niet de eerste (zie bijvoorbeeld de foto's van Mark en Erwin R.'s avontuur aldaar enige jaartjes terug) en, ik mag aannemen, ook zeker niet de laatste.

Nadat we in de Franse alpen met name de Alpe d'Huez meester hadden gemaakt (oefenklimmetje..) dachten we de wereld aan te kunnen. Een eitje, die Mont Ventoux. Nou, dat bleek toch een beetje optimistisch gedacht want die berg is toch wel andere koek. Ten eerste is het ding natuurlijk veel hoger dan de Alpe d'Huez (1600 hoogtemeters i.p.v. 1060), ten tweede is de klim daarmee ook aanzienlijk langer (22km i.p.v. 14), ten derde is het veel warmer in de Provence dan in de Frans Alpen, ten vierde kent de beklimming van de Mont Ventoux (de zuidkant deden we) geen vlakke bochten zoals de Alpe d'Huez wel heeft (de bochten zijn eerder kuipbochten) en ten vierde kwamen we onderweg in het bos vrouwen in bikini's tegen. Vooral dat laatste breekt je concentratie toch behoorlijk moet ik zeggen.

We hadden ons van te voren natuurlijk wel wat ingelezen. In het boekje In het spoor van de profs - 21 beklimmingen die je moet hebben gereden lazen we onder andere: "Het bos is de hel". Want het schijnt er stikheet te zijn, de weg steil en de vliegen dansen om je oren. Nou nou. Dat zou me wat worden. Om de vliegen voor te zijn vertrokken we die ochtend vroeg vanaf de Camping Municipal in Bedouin, het dorp aan de voet van de berg. Het was zeker warm en de weg was zeker steil (de bochten dus ook) maar van vliegen hebben we gelukkig geen last gehad. In het bos moesten we even stoppen om op adem te komen en ook om even te kunnen drinken. Drinken tijdens het fietsen is toch ook een kunst bij zo'n zware beklimming.

Erwin sprong twee keer bij me weg ("goeie benen vandaag!" zal ie gedacht hebben; we hadden inderdaad wel whisky gedronken de avond ervoor) maar kwam zichzelf toch tegen, of beter gezegd: hij kwam de berg tegen. Hij leerde zo wel goed zijn grenzen kennen natuurlijk. Ik kwam eigenlijk niet verder dan proberen rond te blijven draaien in mijn laagste versnelling (30x25, een kinderverzetje voor de echte jongens natuurlijk). Bij Chanel Reynard fietsten we weer gebroederlijk naast elkaar en was het tijd om even bij te tanken en de benen te strekken voor het laatste stukkie: de kale berg. Dat laatste stuk fiets je vol in de zon maar is wel erg fraai. Veel energie om van het uitzicht te genieten was er helaas niet meer over. Ook bij het gedenkteken voor Bobby Simpson konden we niet stil blijven staan. Uit het tempo raken is het ergste op zo'n beklimming. Bij de laatste bocht moest Erwin eventjes bijhijgen. Ik kon wel door blijven trappen en was zo net ietsje eerder op de top (na 2 uur en 15 minuten op de teller, want er moet toch iets te verbeteren zijn he..). Want er moet toch iemand die foto nemen.. ;-)



Even de verplichte foto op de top nemen en een verdiend drankje drinken en toen was het tijd voor de afdaling (zelfde weg terug). Een stuk fijner dan de afdaling van de Alpe d'Huez vond ik want je hebt veel meer overzicht en veel minder haarspeldbochten. Af en toe is het net een achtbaan.



Op de camping aangekomen was het relaxen en aan het eind van de middafg waren we alweer zo fit dat we nog eventjes een "klein" tochtje naar de Gorges de la Nesque wilden maken. Maar dat is een ander verhaal (to be continued).

Lees meer over de Kale Berg (veel meer) op dekaleberg.nl.